مه دل تنگه سر هادِ شه صدا رِ
بزن ساز و دم هادِ لله‌وا رِ
ته جا بلبل گلی به گلی نونه
ته نخوندی پیله ، پاپلی نونه
بی ته لاله و لمپا سو ندنه
ونوشه اسبه بونه ، بو ندنه
بهار وائه پیغومِ پِه انی
هلی اسبه جِمه رِ دوجنی
بهار گله‌ی بچا بچایی
میا گیرنه مه دل ته بی‌صدایی
خل توم گوم بیمه ، مه ویشه تِئی
نوج بزه پیتومه ، مه ریشه تِئی
برو بی ته سو آ صفا ندارنه
تناری گلی ونگا وا ندارنه
مه دل تنگه دم هاده لله وا رِ
بزن ساز و دم هادِ شه صدا رِ
مه دل تنگه سر هادِ شه صدا رِ
بزن ساز و دم هادِ لله‌وا رِ
ته جا بلبل گلی به گلی نونه
ته نخوندی پیله ، پاپلی نونه
بی ته لاله و لمپا سو ندنه
ونوشه اسبه بونه ، بو ندنه
بهار وائه پیغومِ پِه انی
هلی اسبه جِمه رِ دوجنی
بهار گله‌ی بچا بچایی
میا گیرنه مه دل ته بی‌صدایی
خل توم گوم بیمه ، مه ویشه تِئی
نوج بزه پیتومه ، مه ریشه تِئی
برو بی ته سو آ صفا ندارنه
تناری گلی ونگا وا ندارنه
مه دل تنگه دم هاده لله وا رِ
بزن ساز و دم هادِ شه صدا رِ
مه دل تنگه سر هادِ شه صدا رِ
بزن ساز و دم هادِ لله‌وا رِ
ته جا بلبل گلی به گلی نونه
ته نخوندی پیله ، پاپلی نونه
بی ته لاله و لمپا سو ندنه
ونوشه اسبه بونه ، بو ندنه
بهار وائه پیغومِ پِه انی
هلی اسبه جِمه رِ دوجنی
بهار گله‌ی بچا بچایی
میا گیرنه مه دل ته بی‌صدایی
خل توم گوم بیمه ، مه ویشه تِئی
نوج بزه پیتومه ، مه ریشه تِئی
برو بی ته سو آ صفا ندارنه
تناری گلی ونگا وا ندارنه
مه دل تنگه دم هاده لله وا رِ
بزن ساز و دم هادِ شه صدا رِ
مه دل تنگه سر هادِ شه صدا رِ
بزن ساز و دم هادِ لله‌وا رِ
ته جا بلبل گلی به گلی نونه
ته نخوندی پیله ، پاپلی نونه
بی ته لاله و لمپا سو ندنه
ونوشه اسبه بونه ، بو ندنه
بهار وائه پیغومِ پِه انی
هلی اسبه جِمه رِ دوجنی
بهار گله‌ی بچا بچایی
میا گیرنه مه دل ته بی‌صدایی
خل توم گوم بیمه ، مه ویشه تِئی
نوج بزه پیتومه ، مه ریشه تِئی
برو بی ته سو آ صفا ندارنه
تناری گلی ونگا وا ندارنه
مه دل تنگه دم هاده لله وا رِ
بزن ساز و دم هادِ شه صدا رِ
مه دل تنگه سر هادِ شه صدا رِ
بزن ساز و دم هادِ لله‌وا رِ
ته جا بلبل گلی به گلی نونه
ته نخوندی پیله ، پاپلی نونه
بی ته لاله و لمپا سو ندنه
ونوشه اسبه بونه ، بو ندنه
بهار وائه پیغومِ پِه انی
هلی اسبه جِمه رِ دوجنی
بهار گله‌ی بچا بچایی
میا گیرنه مه دل ته بی‌صدایی
خل توم گوم بیمه ، مه ویشه تِئی
نوج بزه پیتومه ، مه ریشه تِئی
برو بی ته سو آ صفا ندارنه
تناری گلی ونگا وا ندارنه
مه دل تنگه دم هاده لله وا رِ
بزن ساز و دم هادِ شه صدا رِ
دادار مِنزِل مازِرون اَلبِرز دیوار خِزِر مِه آبِرو بَرکِتِ
هِوا شِوار وِنه خاکِه اَمِه مار خِدایا تِه اَمه مار خارخاری دار
خانه ام مازندران البرز شده دیوار آن آبرویم شد خزر از برکت دادار آن
هوایش نرم بارانی و خاکش مادرمان خدایا تو نگهداری کن از این مادرمان
مجید صالحی ملقب به صالح
وَنوشِهْ رِه گِمـِّهْ چییِهْ تِهْ دامِنْ چاکْ ؟ نُوروُز بییَموُ نَظِر دارْنـی سُویِ خاکْ
تُوپَنْجْرُوزِهْ عُمْرْدارْنی،تِرِهْ چییِهْ باک؟ هَرْکَس بِدَنی کَم بِزیسْتِهْ،هَسِّه پاکْ
امیر پازواری
قالی سَرْنیشْتی،کُوبِ تِریرِهْ یادْدارْ اَمسالِ سیری،پارِوَشنی رِهْ یاد دارْ
اَسبِ زینْ سِوارْ دُوشِ چَپی رِهْ یادْ دارْ چَکمِهْ دَکِردی،لینگِ تَلی رِهْ یادْ دارْ
یاد کن چون روی فرشی ،بوریا نیمدار را سیرگشتی یاد کن، بودی گرسنه پار را
زین سواری یاد کن زنبیل وکوله بار را چکمه پوشا! یاد کن پای پیاده خار را
امیر پازواری
سَرْرِهْ بَشِسّی،زِلفُونْ رِهْ غیش بِساتی اَلْماسْ دینْگوُئی،دِلْرِهْ خِریشْ بِساتی
هِزارْبیگانِهْ رِهْ، شِهْ وَرْ خویشْ بِساتی مِهْ جا بَرِسی ، خَوْدْ رِهْ دَرْویشْ بِساتی
شستی سروزلف را کردی غیش الماس بدل بریختی ،گشت خریش
بیگانه هزار کس گزیدی چون خویش بر من چو رسیده ای ، شدی چون درویش
امیر پازواری
تیـرِنگْ بَدیمِهْ کِهْ ویشِهْ نیشْتِهْ بیِهْ بَوتِمِهْ تیرِنْگْ !تِهْ مِدِّعاچِهْ چییِهْ
مِهْ دیمْ سِرْخِهْ ، مِهْ گِرْدِنْ هَلی تی تیِهْ هَرْکَسْ عاشِقْ بوُ،دُونّهْ مِهْ دَرْدْ چِه چییِهْ
بـدیـدم من تذروی زار وخستـه درون بیشـه ای تنهـا نشستـه
بدو گفتـم: چه باشـد مـدّعـایت بگـفتـا نیک بنگـر بـا درایت
که رویم سرخ وگردن هست الوان چنـان اشکوفه ای فصل بهاران
که روید بر درخت گوجه بسیار همان آلوچه ی پر بهر وپر بار
هر آن عاشق بود داند سبب چیست؟ فغان ودرد من از کیست ، از چیست؟
امیر پازواری
اَمْروُزْ چَنْدْ روُزِهْ ، دوُسْتِ گِموُنْ نِدارْمِهْ وَحْشی بَئیمِهْ دینُ وُ ایموُنْ نِدارْمِهْ
وِنِـهْ شِـهْ بـوُرِمْ ، بَـلِدِاوُنْ نِـدارْمِـهْ شِهْ دوُسْتِ مِنْزِلْ رِهْ مِنْ نِشوُنْ نِدارْمِهْ
نـدارم آگـهی چنـدی ز جـانـان شـدم وحشی نـدارم دین وایمـان
رَوَم باید به نزدش، نیست رهبان نـدارم من نشـان ، از کـوی ایشان
امیر پازواری
برای راحتی در خواندن متن را به زبان انگلیسی نوشته ایم و ترجمه را هم در ذیل آن آورده ایم
beshoom chelchele par bazenem par
بشوم چلچله پر بزنم پر
she yare bavinem rahat nelem sar
یار خود را ببینم راحت تنها یش نگذارم
sare koye bala dar dashte hali
بالای کوه درختی الوچه داشت
bordeme bachine ling borde tali
رفتم بچینم پایم تیغ رفت
elahi bamire sahabe tali
الهی بمیرد صاحب تیغ
ke neshte men borem she yare pali
که نگذاشت (مانع شد)بروم پهلوی یارم
te vese khastene mere bakhoshen
برای تو میخواستن من را بکشند
kafane gharibi me tan daposhen
کفن غربت تنم کنند
kafane gharibi sedr hasto kafor
کفن غربت صدر است و کافور
arezoye tere venebarem gor
آرزوی تو را باید به گور ببرم
me goshtebaverin dihat be dihat
گوشت مرا ببرید ده به ده
hamere kam hadin me yare ziad
به همه کم بدهید و به یارم زیاد
* * *
اشعار شاعر مازندرانی به زبان فارسی
پیش سخن
گرچه میرد آنکه افشاند به خاکی تخم ـ می گوید ـ کلاف ـ
کودکان نوخاسته خرمنش را گرد آورند
تا از آن گردند بهره‌ور ...
این سخن برجاست
هنگام بهاران
کشتزاران چون گل بشکفته می گردند .
در میان کشتزاران
کشتکاران شادمانه بهر کار آشفته می گردند
خنده خواهد بست بر لب
روی گندمها شقایق
آه! بعد از ما
می خرامند آن نگاران
نازک اندامان ، میان ره
بسوک کشتگاهان
روز تابستان
هلاک از خنده های گرم خواهد شد ...
کشته‌ی گندم به زیر پای خرمن کوب دیگر
نرم خواهد شد .
لیک افسوس ! از هر آن تخمی
که به سنگستان شود پاشیده
تنها از برای آن
یک نفر گوید که تخم گندمی بوده است
در درون سنگ‌ها می‌خواست روید
لیک فرسوده است
ا نِن ا نِن
دِل انجه بوی
چَکُ پی زیز بیمه
چش پی بَایت
بلا بمرده نفوره دنیای دَس .
این اندازه این اندازه
دل ریز ریز شده
درد پا و درد کمر امان بریده(مور مور )
چشم چربی بسته و تار
از دست این دنیای نفرت انگیز بلاها کشیدی
نیمایوشیج امرو دنیا بیمو (22تیرمای 1409تبری)
۱)
لوش کُلُمی دروازِه نَوونُ / درچوبی آغل،هیچگاه دروازه نمی شود
کلین بِنِه اِسًپی رازه نوونُ / زمین سوخته، سبزه زار نمی شود
بُخوشتُ هسکا تازه نَوونُ /استخوان خشکیده دیگر جوان نمی شود
نامرد جور تلی سازه نَوونُ /درختچه های خار دار،جارو نمی شوند نمی شوند
۲)
کیجا سارِه فِرِنگی رِ مونِسُّ /دختر، ساره شبیه فرنگی ها بود
مِ وُرً نیشتُ وِ اَمیری خونِسُّ/کنارم می نشست و امیری می خواند
گُنی مِ دِلِ درد وِ چونِسُّ /تو گویی او از درد دل من چگونه خبر داشت
وِ دِل خواس مُن گُمُ وی دونسُّ /اگر چه دلش می خواست، اما من می گویم او می دانست
۳)
صباحی سر دریو بوی طلاهی/صبحدم دریا طلایی رنگ می شود
اوی دله زنجیر بنسِّ ماهی /در درون دریا ماهیان چون زنجیری به هم پیوستند
بزونن تخت و بشتن صراحی/تختی بر پا کردند و صراحی گذاشتند
خیال مُنی انجه هاکردِ شاهی/درخیال خود، من پادشاه آنجا بودم
۴)
نیمام مِن، یگانِهِ رستمدار/من نیما هستم یگانه رستمدار
نیما وُرو ، شَهرآگیم تَبار/از نسل شراگیم نام آور و کماندار
هنَرِ منی ونِ مِ نوم دار /هنر من باعث شهرتم می شود
کلین نیم ، تَشِ کله سُرِکل مار/خاکستر نیستم ، بلکه چوب آتشین اجاقم
اسا شعر
۱.
چشمه ره پره دکفه
نینه هتی مه بنه ره برجه
هارشن
کته دار دیم نخوارد دو
تا لاهوار شما ره نورده
۲.
اتی که پرور و پردی ره لمگ بزو ئه
درس
خنه ی اشکمیر اشکینه
۱.شاخه ی درختی در چشمه افتاده باشد/نباید اینگونه مه بگیرد(مه به زمین بچسبد )/ببینید / درخت بزرگ نیفتاده باشد/تا سیل شما را نبرد.
باوری است در کجور که اگر در چشمه خزر (در یاچه پیر خضر)شاخ درختی بیفتد تا چشمه را پاک نکنند هوا همچنان مه الود است
۲. اینگونه که بید چوب های را زده /سال بعد/ تیرک اصلی سقف خانه می شنکند
+کهو دریو (شعر مازندرانی سراینده ارجمند مریم دست داده )
مه دل کهو دریوی او ر مونه
نور زمی سر تیل او ر مونه
مه دل که شونه لزیر سامون
و لخ لخ چشمه سنگ سو ر مونه
ME DEL KAHOO DARUY O RE MONNE
NORE ZAMI SAR TILE O RE MONNE
ME DEL KE ŠONEH LAZIRE SAMOON
VE LEЌ LEЌ GEŠMAH SANG SO RE MONNE
دلم آب کبود دریا را می ماند.
دلم شبیه گل آلودگی زمین های شالی شده
دلم که می رود به منطقه لزیر
شبیه سنگ سابیده لخ لخ چشمه می شود
مِ دل تنگّ گلی را دُوسِه
بنه ره مـه بُهیته یخ دُوسِه
زمسن بزه کوی زِم دارنه
خِنه تاریک َونالی دُوسِه
ME DEL TANGO GALI Y RA DAVASEH
BENH REH MAH BAHITEH YAЌ DAVASEH
ZEMESEN BAZEH KOYE ZEMEH DARNEH
ЌENEH TARIKE VANNALI DAVASEH
دلم تنگ است راه گلو بسته
زمین مه گرفته و یخ بسته
سوز سرمای کوه زمستان زده را دارد
خانه تاریک است و تار عنکبوت بسته
اسا شعر
پرچوک بزه کترره مومه
دنیای چاچ بن
کِچیک چله ره سر هاکنم
گته چله سیو ومه
PARČOOK BAZEH KETARE MOMMEH
DENYAY ČAČ EH BEN
KEČIK GELERH SAR HAKENEM
GATEH ČELEH SIYOVOMEH
به کبوتری چنبره زده می مانم
زیر شیراونی دنیا
چله کوچک را سر کنم
چله بزرگ -از سرما - سیاه می شوم
خدا بُساته چشمواِ تِه چِش چِش
دارسِنی لَمپایِ سواِ تِه چِش چِش
لَمپایِ سو کوشنه تِه چِش ور
صب دارسنی افتّواِ تِه چِش چِش
ЌEDABASATEH ČEŜMOEH TEČEŜ ČEŜ
DARSENI LAMPAY SOEH TE ČEŜ ČEŜ
LAMPAY SO KOŜENEH TE ČEŜ VAR
SEBE DARSENI AFTOOEH TE ČEŜ ČEŜ
چشمه خداساخته است چشم های تو
روشنایی (سوزنده ی) چراغ است چشم های تو
روشنایی چراغ در برابر چشم های تو خاموش می شود
آفتاب روشن شده صبح است چشم های تو
اسا شعر
وشنی تشنی تجمه
له لورده گردمه
اتِ بلید ویشتر گله هاکردمه
ات ِ روز گت تر بَو یم ِ
گشنه و تشنه می گردیم/له و اورده برمی گردیم/یک بلیط بیشتر پاره کردیم /یک روز بزرگ تر شدیم
ونوشه
خِجیر و یکِه نِما ئِه ونوشه
نظر هاکِردِه کیجائه ونوشه
کیله روش کَشنه تِره بُوینه
بهار نیمّو ئِه پیدائه وُ نوشه
ЌEGIRO YAKENEMAEH VANOŠEH
NAZAR HAKERDEH KIGAEH VANOŠEH
KILEH ROŠKAŠENEH TERH BAVINEH
BEHAR NIMOEH PIDAEH VANOŠEH
زیبا و یکه نما هستی بنفشه
دختر نظر کرده ایی بنفشه
جویبار خروشان می رود تورا ببیند
بهار نیامده پیدا یت می شود بنفشه
شیکا اویلی
شو و شوپی؛شو وشوپی و وارش
شو و شوپی؛ شو و شوپی خونش
هوا تاریک و حرامیِ خش خش
زمی سر وشنه شوپی چش چش
ŜO O ŜO PAY ŜO O ŜO PAY O VAREŜ
ŜO O ŜO PAY ŜO O ŜO PAY Y KONEŜ
HVA TARIK O HARAMIY ЌEŜ ЌEŜ
ZAMISAR VAŜENEH ŜOPAY ČEŜ ČEŜ
شب و شب پا؛ شب و شب پا و باران
شب و شب پا ؛ شب و صدای آواز شب پا
هوا تاریک و خش خش پای خوک هاسر زمین چشم های شب پا می درخشد
نوشته شده: توسط شیکا اویلی
۱)
هوا سرد ُ غروب ِ غم قشنگه
هوا سرد ُ رج ورگُ پلنگه
خدایا ریشه ی سردی بسوجه
هواسرد ُ کجوری بی تفنگه
HAVÁ SARDO ЌEROBE ЌAM ЌŜANGEH
HAVÁ SARDO RAJE VERGO PALANGEH
ЌEDAYÁ RIŜEY SARDI BASOJEH
HAVÁ SARDO KEKORI BITEFANGEH
هوا سرداست و غم غروب قشنگ است
هوا سرد است ورج گرگ و پلنگ پیداست
خدایا ریشه سرما بسوزد
هوا سرد است و کجوری بی تفنگ است
۲)
کَکی دارِ کِتم مه دله خو‌نه
بلبل هُلی ِسر دل ناره کنه
تش هایته دل بسو ته سوجه!
بسوتی سوج تش هایت ویشه دنه
KAKI DÁRE KETEM ME DELEH ЌONNEH
BELBEL HALI Y SAR DELNÁREH KENNEH
TAŜÁITEH DELE BASOTEH SOJEH
BASOTEH SOJEH TAŜHÁIT VIŜEH DENNEH
کوکو برفراز درخت برای دلم می خواند
بلبل برشاخسار درخت الوچه از دل ناله می کند
صدای سوز دل اتش گرفته است
سوز سوختگی را جنگل سوخته می داند
+ نوشته شده در 86/09/11ساعت 11:0 توسط شیکا اویلی | 15 نظر
شِ یاد ایونِ سر بیشت ِ بوردِ
شِ درده مه دل ِ وَر بیشته بوردِ
دِنِسِ ویشاری نیلارمِ بوری
بِن نیسر ِچر مِنِ سر بیشته بوردِ
ŠE YADE IYONE SAR BIŠTE BORDE
ŠE DARDE ME DELE VAR BIŠTE BORDE
DENESE VIŠÃRI NILŠRME BORI
BENNISAR ČAR MENE SAR BIŠTE BOORRDE
یادت را در ایوان جاگذاشتی ورفتی
دردت (دوریت ) را بر دلم گذاشتی و رفتی
می دانستی دربیداری نمی گذارم بروی
سحرگاه چرا تنهایم گذاشتی و رفتی؟
بـِهار؛ تِ پـِش خشک داره پروئه
آفتابه سو؛ ت ِور کـَــِره بزوئه
ت ِ تــَـرا شـِـره مرد دنیا دنیه
ت چش چش آسمونه آبروئه
BEHÁR TE PEŜ KEŜKE DARE PAROEH
ÁFTÁBH SO TE VAR KAREH BAZOEH
TE TARÁ ŜERE MAD DENYÁ DANIYE
TE ČEŠ ČEŠ ÁSEMONE ÁBROEH
بهار در برابر تو شاخه خشک در خت است
روشنایی خورسید در پیشگاه تو کدر است
مانند تو شیرمردی در دنیا نیست
دو چشم تو ابروی اسمان است
2)
خوتِله دله وینه ویشار هاکِنم
زِمسن چله ره بـِهار هاکـِنم
ته خاتری لاهواری راه وروزه
پیتسالینگ بورم هدارهاکنم
KHOTELH DELEH VINEH VIŜÁR HÁKENEM
ZEMSENE ČLEH RE BEHÁR HÁKENEM
TE KHÁTERI LÁHVARI RAHO ROZE
PITESALING BOREM HEDÁ HÁKENEM
دل به خواب رفته ام راباید بیدارکنم
چله زمستان را باید بهار کنم
به خاطر تو باید راه سیل زده را
با پای برهنه بروم اماده کنم
برای دختر م روجا
بخن ات ذرره دنیا میر بخنه ((غصه دار کوچه کلیا میر بخنه))1 وارش تشت بزنه ویشه برقصه غم بهیته پرشکا میر بخنه وامی از سولاردنی لبخندی بزن تا دنیا به من لبخندبزند /کوچه پس کوچه غم گرفته برایم بخندد/باران تشت بزند جنگل برقصد /خانه غم گرفته به من لبخند بزند
دوبیتی
تِ دریائی ُ مِن ات چکه او مه
تِ روز ِ روشن ِ تاریک ِ شُو مه
تِ هر صِب آفتاب وشته مو نا
من اَ ته وشته ی کور کوره سومه
تو دریایی و من یک قطره آبم / تو روز روشنی من تاریکی شب/ تو هر صبح مثل مشتعل افتاب / من کور سوی هیمه نیم سوز .
اسا شعر
۱)
رج رج حرامی
زمی زیاره هوردانیه
صحرای مرد کو اوی؟
اته تیر بوشه ای
رج رج خوک های وحشی/ زمین کشت شده را زیر و رو کردند/ مرد صحرا کجایی؟/ تیری رها کنی
2)
چش لومی تلی دره
دل بلسک
درد درده خن نو ئه
اگه وینه برمه نکمه پر!
در چشم هایم تیغ درخت لیمو/در دلم سیخ/خنده ام از روی درد است / اگر می بینی گریه نمی کنم پدر!
3)
هر چی وارش بواره
هرچی چشمه جوش بزنه
هرچی روخنه بروشه
مه تشنی گری سر آمونی نارنه
هرچه باران ببارد / هر چه چشمه بجوشد /هر چه رود خانه جاری شود / تشنگی ام سیراب شدنی نیست
اسا شعر
۱)
ته رج پی
شه چش چش گم هاکردمه
نفس مال نفس مال
دنیا ئه پی رج شمارمه
نا شه چش پیدا کمه
نا ته رج
به دنبال گام هایت /چشمانم را گم کرده ام/نفس مال نفس مال /رج عا لم را می شمارم /نه چشمان خود را پیدا می کنم / نه رج تو را
۲)
نو ن نوشنی بمرده
او تشنی
نوتمه اخر
بنه ا آه اسمونه گیرنه
آسمونن اه بنه ر
نان تشنه مرد/اب گرسنه / نگفتم اخر /اه زمین اسمان را می گیرد/اه اسمان زمین را
۳)
د ر نمی
یک دس اسبه
تنیا
رج گه با ورف بورده
یاد گه با ورف بمونسه
دور نما
یکدست سفید
تنها
رجی که با برف رفت
یادی که با برف ماند.
۳)
ارزا بوی تیمجار
ته خش جا پیر بوه
بی مزه تیم کن نخاینه
تخم زار از حد گذشته ای
بوسه گاه تنت پیر می شود
تخم کن بی مزد نمی خواهی؟
سراینده : شاعر ارجمند جلیل قیصری
اسا شعر
برای همسرم
این کش ماه ره مه جا هائیر!
تا اینسفر ؛
افتو ره تیر تا دکشم
این بار ماه را از من بگیر /تا دگر بار/ آفتاب را برایت نخ بکشم (گردن آویزیت کنم)
اسا شعر
۱)
فال هار شی م سیو ...
تپوری کیجائه گت گت چش
وارشی و
فال گرفتم سیاه/چشمان درشت دختر تبری / بارانی بود.
۲)
داگ انگتمه ماهی بیرم
ماه تنیایی زخمی بوه
دریو ا غمیره بشکسه.
قلاب انداختم ماهی بگیرم/ تنهایی ماه زخمی شد / بغض دریا شکست
سراینده : شاعر ارجمند جلیل قیصری
اسا شعر
نناری
اته صحرایی کتر میرنه
دیاری
ولگ و وا چکه زننه
در نهان کبوتری صحرایی می میرد / در چشم انداز / برگ وباد دست افشانی می کنند
تش سم وا
هتی باتوش بیمو
مه خنه ی سوره دکو شانیه و بورده
باد آتش قدم/ با شتاب امد / چراغ خانه مرا خاموش کرد و رفت
